Welkom op mijn pagina met schrijfsels over zingen

2025-05-14

Ben&Jerry’s

‘There’s a scream inside that we all try to hide. We hold on so tight, but we cannot deny; it eats us alive.’ Sia in het lied ‘bird set free’

Ben&Jerry’s
Er ligt nog een bak Ben&Jerry’s in de vriezer, die wil ik!’, denk ik. Ik zie mezelf al helemaal zitten in het hoekje van de bank, alleen. De kinderen liggen in bed en mijn man is naar voetbaltraining. Niemand hoeft het te zien. Zo vreet, ik het liefst, alleen. Dit soort gedachtes voelen als een soort druk, ik moet dat ijs. Het moet. Vaak geloof ik dat het moet en eet ik het dan ook. Alsof ik geen keuze heb. Ik voel me zielig en ik schaam me. Daarom doe ik dat natuurlijk ook waar niemand bij is.. Na de tijd voelt het vies. Het liefst gooi ik het er weer uit, maar dat mag al 15 jaar niet meer van mezelf en dat doe ik ook echt niet meer. Daar ben ik wel trots op, maar het vreten is wel gebleven en dat kan ik niet zomaar stoppen. Als ik daar zomaar mee stop ontaardt het in een mega vreetbui en me heel ongelukkig voelen. Dat is dus niet de weg.. Maar ik heb een andere weg gevonden! En ik wil het wel van de daken schreeuwen zo gelukkig ben ik ermee! Je weet waarschijnlijk al wat die weg is, want ik heb het er wel vaker over. Het is zingen!

Reflex
Inmiddels weet ik dat ik vreet om iets niet te voelen. Het is een overlevingsmechanisme die erin gesleten is en een reflex geworden is, waardoor het voor mij soms lijkt alsof ik uit het niets ineens wil eten. Terwijl, als ik oplet, er eerst iets te voelen is. Het reflex dempt dat onmiddellijk met een drang tot eten. Het is steeds weer oefenen om dit reflex niet af te wijzen, maar op te vatten als een signaal om te gaan voelen. Soms lukt dat wel en heel regelmatig lukt dat niet en besef ik het pas nadien. 

Liefde
Maar als ik dat reflex dan herken, dat gaat steeds sneller overigens, dat vind ik hoopvol. Dan ga ik weer voelen, en zingen, het liefst met iemand bij me die mij hoort. Dan komt het verdriet eruit en zing ik huilend verder, tot ik niet meer huil. Dan heb ik nog natte wangen van de tranen, maar zit ik uitbundig te zingen met lach op mijn gezicht! Dan is er weer ruimte en vreugde en voel ik weer de liefde waar ik zo naar snak. Die is onvoorwaardelijk en heeft niks te maken met wat ik wel of niet presteer in de wereld. Die is overvloedig, nooit op. Ik kan het niet verprutsen, want in wezen, dat kan ik tijdens dat vreugdevolle zingen op een diepe manier voelen, in wezen ben ik die overvloedige Liefde.

En dat voelen, dat gun ik iedereen. Dat ervaren van die Liefde die je bent! Misschien kan ook jij haar vinden door te zingen, wie weet?

Lieve groet,
Geartsje